Шәмсия Җиһангирова

* * *

(Күңел белән сөйләшү)

 Үткәннәр өчен үкенеп,

Бәргәләнмәче, күңел!

Үзебез яши белмәдек,

Беркем гаепле түгел.

 

Беркем дә гаепле түгел,

Эзләмик: “Кем, дип, шулай…”

Башкалар алдан өлгерде,

Без соңга калдык бугай…

 

Соңга калдык кеше кебек

Сөяргә-сөелергә,

“Аңламады, белмәде…” дип,

Үпкәләмик беркемгә.

 

Өлгерми калдык биргәнне

Кабарга да йотарга…

Әйбәттән мәхрүм булсак та,

Баш имәдек чүп-чарга.

 

Соңладык… Яши белмәдек…

Талчыктык… тәмам талдык…

Шөкер, нинди хәлләрдә дә,

Үзебез булып калдык.

 

Син дә башкача булмассың,

Мин дә үзгәрәк булмам.

Сине – миңа, мине – сиңа

Бик дөрес биргән Ходам.

 

Мин дә сине гаепләмим,

Син дә мине жәлләмә.

Күтәрә алмаган йөкне

Бирми Ходай бәндәгә.