Мансур Хасәнҗан улы белән Әнүзә Хаҗип кызы Латыйповлар 1975 елның 1 августында Димитровград шәһәрендә никахларын теркәтәләр. Һәм менә инде 50 ел узганнан соң, алар Алтын туйларын билгеләп үтә.
Саф мәхәббәт утында дөрләп янган ике яшь йөрәк 1973 елның октябрендә Мәскәү өлкә политехникумында укып йөргәндә танышып, бер-берсенә гашыйк була. 1976 елның апрелендә әлеге уку йортын инде гаиләле ир белән хатын буларак тәмамлап, яраткан һөнәрләре буенча эшкә керешәләр.
Мансур Хасәнҗан улы һәрвакытта да тырыш, уңган, хезмәт сөючән булуы белән аерылып тора. Ә хезмәт юлын балта остасы буларак башлап җибәрә. Хәзерге вакытта ул Димитровград предприятиесендә әйдәп баручы инженер булып эшли. Хезмәт ветераны һәм Россия Федерациясенең почетлы төзүчесе дигән мактаулы исемнәр иясе.
Ә Әнүзә Хаҗип кызы штукатур-маляр, бригадир һәм кадрлар бүлеге инженеры вазыйфаларын башкарган. Хезмәт ветеранының эш стажы 50 елдан артык.
Латыйповлар дус-тату, бер-берсен күз карашыннан ук аңлап матур гына яшәп, уллары Маратны тәрбияләп үстергәннәр. Хәзер оныклары Сабинаның бәхетенә шатланып гомер итәләр.
Чыганак: emet73.ru
